Op naar het strand, Koh Samet

We rijden op 5 augustus om 8 uur weg uit Khorat. Mooi zo, deze stad laat wel het dagelijkse leven zien, maar is teveel een provinciestad. Er is veel bedrijvigheid, straten vol met allerlei bedrijven. Straten zijn voortdurend vol met (wel) rijdend verkeer. Mensen gaan ergens heen, komen terug, maar waar ze precies (voor) stoppen, is moeilijk te polsen. Net een mierennest dus, ook hier is de activiteit goed zichtbaar, maar het doel niet. Voor ons is hier niet zoveel te beleven. Geen markten, terassen, zichtbare historie of huiskamers waar je zo naar binnen loopt. Mooi geweest hier.

Onze driver zet de gang er weer goed in. Bijna een omaatje van de scooter gereden. Ik zeg nog: 'you missed  her, no points'. Hij lacht en scheurt gewoon weer verder.
Bij een stoplicht slijt een tot op zijn ogen na bedekte man, bloemenkransen. Dit is voor Nok een mooie kans om ons mee te nemen in rituelen. De geel gebloemde kransen die de man probeert te verkopen hebben een diepere betekenis dan alleen het Hawaiaanse uiterlijk. Door dit in de auto mee te nemen getuigt dat van respect, en geeft dus ook bescherming aan de auto. Ik heb inderdaad veel verkopers van kransen gezien (waaronder ook kinderen net zo oud als Kim en Britt) en weinig auto-ongelukken. Verband?
Nok gaat verder over het plafond in de auto. Ik had al eerder een paar vlekken voorin op het plafond zien zitten waarvan ik de oorzaak anders inschatte dan Nok uitlegde. Na aanschaf van de bus heeft er zich een inwijdingsritueel voltrokken door een monnik. Nu kun je je daar ook van alles bij voorstellen, gezien het vlekkenpatroon maar dit is serieus. Een monnik laat met een eigen Boeddhistisch handschrift tekens na, of een tekst. Laten we zeggen een boodschap of wens. Dat gebeurt niet alleen bij auto', maar ook fietsen, scooters en portemonnees. Nok heeft een zegening van een monnik in de binnenkant van haar portemonnee staan. Er zit nog meer in haar portemonnee, behalve wat geld en een pasfoto van haarzelf. Twee tanden van haar opa e oma, een koperen plaatje met wederom een zegening in Boeddhistische taal van een monnik en een wit koordje van katoen van haar moeder. Bij het zien van de tanden probeer ik haar opa even voor te stellen. Als ik zie dat de wortel nog aan de tand vastzit, krijgt opa in mijn gedachte weer normale proporties. Nok legt uit dat het leven van een Thai vol met amuletten, belangrijke te bewaren voorwerpen en zegeningen zit. Is toch wel anders dan een pastoor die je met een kwast zegent en vervolgens met je vader een fles jenever 'slacht'. Weer wat cultuur opgezogen.
Dus als je eenThai ziet met een dikke portemonnee.......