Khao Yai

Op ongeveer 1,5 uur rijden van Khorat ligt het Unesco-erfgoed Khao Yai. Het is een omvangrijk natuurpark waar verschillende dieren in het wild leven, zoals apen, herten, slangen/cobra's, kleine kantjilachtige reetjes, beren, wilde zwijnen en mogelijk een verdwaalde of laatste tijger. In aanloop naar dit park zien we langs de kant dat de locals hier vooral beelden maken. Dit  varieert van grote Boeddha's, olifanten, tijgers tot aan kaboutermonnikken. Jammer dat we zo ver van huis zijn, anders hadden we de aanhangwagen even gepakt.
In het park zijn we echt niet alleen, maar dat hadden we wel verwacht. Het park is te groot om wandelend door te gaan. Kan wel, maar dan moet je de trekking doen (komt de volgende keer wel). Met een gangetje van 60 km mag je over de wegen door het park. "Wij" rijden dus 80km en halen zonodig in. Waar een groepje mensen omhoog kijkt, stoppen wij ook. Bovenin de bomen zitten een paar Gibbons. Leuk, worden de kinderen enthousiast van. Na de tijdje omhoog te hebben gekeken is het plotseling naar beneden kijken. We worden (op Ivon na) aangevallen door 'blood-suckers'. Ik haal er snel een van mijn hand, red Britt uit haar histerie door de bloedzuigers van haar schoenen te plukken. Ondertussen haal ik de krengen ook weer van mijn schoenen. Ivon en Ruben 'redden' Chris en Kim. Gauw het busje in en verder. Na het infocentrum gaan we richting de beroemde watervallen. Ik roep stop als ik een klein reetje zie (jaja..). Onze driver stopt en wij maken snel een foto. Hij denkt en weet, want hij slaat even verderop een weg in (waar we niet mogen komen) en stopt bij een plek waar veel herten rondlopen. Hier stappen we uit en lopen in slowmotion rond, foto's makend. Wat is dit leuk!
De vervolgtocht gaat zeer enthousiast verder. Ieder moet een raam met uitzicht voor zij rekening nemen en speuren naar alles wat rond losloopt, maar vooral apen en olifanten. De grote olifantendrollen op de weg vergroten dit enthousiasme alleen nog maar meer. We zien op de weg naar de eerste waterval geen dieren maar wel veel en vooral grote drollen. Op de terugweg naar de tweede waterval zijn het vooral platte drollen, want we zijn echt niet alleen. Er komen ook steeds meer motoren op de weg. Met die decibellen hadden we niet meer de illusie iets wild (uitgezonderd wat op de motor zat) tegen te komen. Al het wild zat waarschijnlijk al buiten het park. Maar toch, even voor de tweede waterval komen we een aantal apen op de weg tegen. Ook hier is het stoppen en foto's maken. En wat wordt ieder (ik ook hoor) daar toch enthousiast van.
De watervallen zijn leuk om te zien, maar gelijktijdig ook een dusdanige publiekstrekker, dat het een beetje aan en doorschuiven is. Ook in Thailand (vooral Bangkok) hebben ze in deze periode een paar dagen vrij, en dat merk je. Wel heel leuk is dat een Thais dame, geïnstrueerd door haar man, heeeeeel graag met Kim op de foto wil. Mooi toch!!!
Een van de watervallen kent een dramatisch verhaal over een olifant en haar jong. Bij het drinken heeft een jong olifantje geprobeerd de waterval bovenop over te steken. Als je de stenen ziet kan dat wel, maar ergt wel enige souplesse, die je een olifant niet gauw toedicht. Bij die poging is het jong in het water terecht gekomen en de waterval afgevallen, 60 meter naar beneden. De moeder-olifant is het jong achterna gegaan, ook de waterval af. Wat een opoffering. Beiden lagen dood onderaan de waterval. Het voorval is duidelijk zichtbaar gemaakt door enerzijds het aantal olifantbeeldjes en muntstukjes bij de plek waar het begon en anderzijds door de afzetting die gemaakt is om te voorkomen dat olifanten nog bij deze kant van de waterval kunnen komen. Britt gaat helemaal op in dit verhaal en is hier enorm van onder de indruk.

We eten wat lokaals, vlakbij een plek waar het wilde van een paar herten af is. De kinderen staan tegen het beest en aaien volop. Ook toch wel weer leuk hoor. Na het eten gaan we in een lange sliert het park uit. Voordat we weer rodeo gaan spelen op de weg, pakken we nog een kort tripje naar een minerale bron. Deze ligt ergens buitenaf, bij een klein dorpje. Het dorp en de naaste omgeving gebruikt deze bron als zwembad en picknickplek. Een locale corpulente politieman neemt zijn taak serieus op en regelt op een zeer belangrijke manier het verkeer.......zo druk als het was. De bron zelf is bijzonder. Waar al het water dat we tot nu toe hebben gezien bruin was, is het hier kraakhelder. Het eerste deel van de bron is afgezet, niemand mag daar komen. In het volgende stuk kan worden gepoedeld en gezwommen. Hier is het ook druk. Het water wordt dan al wat troebeler. 50 meter verderop zit weer een hekwerk in het water, waar waarschijnlijk niet achter gezwommen mag worden. Vanaf die kant springt en duikt locale jeugd met kleding en al het water in. Voor hen is dit niet achter, maar voor het hek. Perceptie!
Alle, maar dan alle mensen rond de bron kijken naar ons en wijzen. Wij zijn nu even het aapje uit het park. Meisjes kijken (.......alweer.....) naar Ruben en Chris. Bijzonder hoor. Maar mensen blijven vriendelijk en (glim)lachen.

Wij rijden weer terug naar Khorat, het mierennest.

Als ik op de terugweg aan Britt vraag of ze een reetje heeft geaaid, schieten Ruben en Chris in de lach. Britt snapt dat niet en zegt, nog onder de indruk van vandaag, gewoon "ja".