Koh Samet, witte stranden en......
5 augustus 2012 - Ko Samet, Thailand
Rond de klok van 12 zijn we in de haven van ...... Nok regelt nog wat transverzaken voor ons, waarna we afscheid nemen. We hebben voor onze driver en voor Nok een envelopje met een kort briefje en een 'tip'. Na zo'n bijzondere week hebben ze dat wel verdiend.
Er wachten veel mensen bij de boottransfer, veel Nederlanders. Dat is wennen na een week vrijwel alleen Thai te hebben gezien, met uitzondering van Hanz und Gretel (zie Chiang Kahn). Als we de komende dagen maar niet in een kamp met Nederlanders zitten.
We gaan rond half 2 richting de speedboot, hier vindt een mooi shifting plaats. Op onze boot zitten alleen nog Fransen. De rest van de Nederlanders worden naar een andere veerboot getransporteerd.
Ik zeg nog tegen de kinderen dat, net zoals raften in Thailand rustig aan dobberen op een vlot is, de speedboot met een rustige, zeg slakkengang naar het eiland zal gaan. Nouuuu, ik had het mis. De eerste tekenen kwamen al toen we een reddingsvest moesten aantrekken. Er waren dr overigens te weinig. Daarna ging, inderdaad de speedboot, met een rotvaart over de waterspiegel. Stuiterend geniet iedereen op de boot van dit onverwachte spektakel. Kim kijkt nog een keer met haar kleine hoofdje dat uit het reddingsvest steekt, met een blik van halen we dit wel, maar een tel later geniet zij ook. Degenen die een mooie plek achterin of aan de zijkant van de boot had, doet dat de volgende keer niet meer. Die plaatsen staan namelijk garant voor een nat pak. Binnen 10 minuten zijn we jammer genoeg al naar het eiland gestuiterd.
Er wachten veel mensen bij de boottransfer, veel Nederlanders. Dat is wennen na een week vrijwel alleen Thai te hebben gezien, met uitzondering van Hanz und Gretel (zie Chiang Kahn). Als we de komende dagen maar niet in een kamp met Nederlanders zitten.
We gaan rond half 2 richting de speedboot, hier vindt een mooi shifting plaats. Op onze boot zitten alleen nog Fransen. De rest van de Nederlanders worden naar een andere veerboot getransporteerd.
Ik zeg nog tegen de kinderen dat, net zoals raften in Thailand rustig aan dobberen op een vlot is, de speedboot met een rustige, zeg slakkengang naar het eiland zal gaan. Nouuuu, ik had het mis. De eerste tekenen kwamen al toen we een reddingsvest moesten aantrekken. Er waren dr overigens te weinig. Daarna ging, inderdaad de speedboot, met een rotvaart over de waterspiegel. Stuiterend geniet iedereen op de boot van dit onverwachte spektakel. Kim kijkt nog een keer met haar kleine hoofdje dat uit het reddingsvest steekt, met een blik van halen we dit wel, maar een tel later geniet zij ook. Degenen die een mooie plek achterin of aan de zijkant van de boot had, doet dat de volgende keer niet meer. Die plaatsen staan namelijk garant voor een nat pak. Binnen 10 minuten zijn we jammer genoeg al naar het eiland gestuiterd.
