Dagje Nong Khai

2 augustus, vandaag staat er niet zo bar veel op het programma. Naar Laos gaan is een optie, maar het gedoe om een visum te krijgen en de kosten daarvan (ongeveer € 200,-) weerhoud ons van dit idee. We stappen wel de vriendschapsbrug op die over de Mekong loopt. Het is een door de Australiers  gefinancierde brug, waarvan de ene helft bij Tailand hoort en de andere helft.....je raadt het al. Geinig om tot het midden te lopen, maar niet spectaculair. Bovendien is het warm.
We lopen vervolgens nog door de grensmarkt, in Nong Kai zelf, waar we (Ruben en Chris) vooral kijken naar messen en grote zwaarden voor Matthijs. Allemaal net iets te .... Tegenover ons staat onze chauffeur, zwaaiend met een pistool in zijn handen. Als hij het heeft teruggelegd, kan ik de verleiding niet weerstaan.......ik loop naar de pistolen en pak er een op.....plastic, ik dacht het al.
De kraampjes en winkeltjes zijn veel hetzelfde en op de dagelijkse waren en behoefte gestoeld. We zijn er eigenlijk ook gauw klaar mee en pakken een lekkere capu en icecoffee in een klein zaakje. Mooi zo, ff uit de zon en zitten.
We blijven West-Europeanen, dus werken we op het balkon van onze kamer (waar inmiddels een groot deel van het interieur staat) een bord patat met hamburger naar binnen. Biertje erbij, mooi!
Bestellen via roomservice was al een aardige toer, het laten ophalen van de lege borden al helemaal. Einde van de dag stond het vuile spul er nog, dus Ivon vraagt bij de receptie of het opgehaald kon worden. Nou, die opdracht kon alleen via de telefoon op de kamer doorgegeven worden aan roomservice. Ivon dus bellen naar roomservice: can you pick up the empty plates? Sorry...? We ordered earlier this afternoon french fries with hamburger, can you pick up the empty plates? How many french fries you want? No, we already finished eating, so can you come and take away the empty plates? How many plates you want?  No, no, please can you come to our room 522 and pick up the empty plates? With how many you are? We had 6 plates, but we finished eating, so can you pick up the plates? .......dat ging nog even zo door. Na 5 minuten stond de man van roomservice voor de deur...........met 6 schone en lege borden. Ik sleep hem even mee naar binnen en duw zijn hoofd naar de vieze borden. Het vraagteken boven zijn hoofd veranderd in een uitroepteken...aaaahhhhhh. Hij brengt vervolgens eerst de schone borden weer weg en komt even later de vieze zooi ophalen. Taal kan dus wel een barriere zijn.

Dat taal ook geen barriere hoeft te zijn wordt 's avonds bewezen.
We pakken rond 7 uur een tukkut (das met de zitplaatsen haaks op de voorkant) en vragen om een ritje naar de boulevard of het centrum van Nong Kai. Voor 100 bath knikt hij begrijpend. We vertrekken. Als het om ons heen erg donker wordt, begrijpen wij dat hij ons niet begrijpt. Ik roep: he sir Mekong, en wijs met de vinger terug. Hij snapt het denk ik en draait om. Na een tijdje terugrijden komt hij bij de Mekong in de buurt. We zien de Boeddha boven de huizen uitsteken en weten dan dat we in buurt zitten (het werkt dus toch hetzelfde als een kerktoren, hier ontmoeten de beide geloven elkaar). Om te voorkomen dat we op een andere verlaten plek terecht komen springen we uit de tukkut en roepen ok! Ik geef de chauffeur 100 baht. Hij kijkt naar het geld en vervolgens in mijn ogen. Ik denk: jij hebt mij voor 100 baht niet begrepen, en knik vriendelijk met een lach en loop weg. Taal was nu geen barriere.

De markt blijkt gesloten te zijn en de meeste eettentjes zijn nagenoeg leeg. Weinig te beleven. Aan de kant van Laos is er vuurwerk te zien, er wordt weer wat geofferd. Aan de andere kant begint een fikse onweersbui dichterbij te komen. Als druppels naar beneden komen besluiten we een lokaal tentje in te gaan, wat Ivon eerder had gezien. Wij pikken een tafel achteraan in (wat uiteindelijk toch behoorlijk vooraan is en vanwaaruit we met een voetstap in de huiskamer staan van het gezin dat hier woont. De druppels worden nu regen en wat rolstoelers die buiten zaten 'rennen' naar binnen, nou ja, veel keus hebben ze niet en worden voor ons aan een tafel gezet. Het hoost nu, gepaard gaand met flitsen en donderslagen. De rolsoelers, bijgestaan door een kind en een vrouw hebben vreselijke lol. Leuk om te zien. Ook nu zie je dat oogjes van mensen rollen naar Ruben, Chris, Kim en Britt. Als ons biertje op is en besluiten om de gok naar buiten te wagen, ontstaat het contact. Where you from?? Vraagt de jongste rolstoeler. Hij wijst ook naar Kim en roept: you lovely! Kim is blij dat hij in een rolstoel zit. De vrouw is ondertussen druk in gesprek met Ivon en voor we het weten kakelen we allemaal door elkaar. Zij komen uit Laos en het is hun laatste avond. De rolstoelers blijken, voor zover gebarentaal en een mix van Engels en Laotisch (?) iets duidelijk kan maken, iets met gunfire aan de grens te maken te hebben gehad en daarbij (deels) hun benen hebben verloren. Voor medische redenen komen zij naar Thailand, maar genieten ondertussen ook van het goede. Druk gabaren makend en pratend maken we over en weer foto's. Wederom zijn vooral Ruben, Chris, Kim en Britt in trek. Wat een leuke hectiek. Ik krijg alle kinderen van papa op zijn telefoon te zien, wat een trotse man. Ik zeg dat ze op hun vader lijken, de rolstoel maar even vergetend. We wisselen de emailadressen uit (voor de foto's) en vertrekken breed glimlachend terug naar het hotel. Steken en passant nog even gauw een 6-baans weg over. De onweersbui is nog niet weg, dus pakken we op het dakterras nog even een omeletje en een drankje. Nagenieten.